Reisverslag_6 Nieuw Zeeland

18-02-2015. Zoals gewoonlijk vertrekken we om 09:00 uur richting Picton. Onderweg gaan we de stad Nelson in. In Nelson moet het geologisch centrum van Nieuw Zeeland zijn. Tevens is er op die plek de eerste rugby wedstrijd gespeeld tegen Australische spelers uit de provincie New South Wales in 1893. Genoeg redenen om erheen te gaan. Er zijn in Nieuw Zeeland twee nationale sporten, dat is cricket en rugby. The "All Blacks" (rugby team van Nieuw Zeeland) zijn in 2011 Wereld kampioen in eigen land geworden. Verder wat cricket betreft wordt er al door de scholen en zelfs de kinderopvang aandacht aan besteed. We liepen op de “heilige” rugby grond en zagen kinderen van rond de vier jaar met cricket bezig zijn, heel leuk om te zien. Momenteel zijn ook de cricket Wold Cup wedstrijden in Nieuw Zeeland aan de gang. In verschillende steden worden de voorrondes gespeeld. De finale zal in Auckland zijn aan het eind van de maand. In Wellington werd er bij onze aankomst ook een wedstrijd gepeeld. De prijzen van de campings werden dan ook meteen verdubbeld.
Maar nu terug naar Nelson. Het geografische middelpunt van Nieuw Zeeland mochten we niet links laten liggen. Hans en Ik vereerde dit monument met een bezoek. En je zult het niet geloven maar het ligt precies midden op de top van een 116 meter hoge berg aan de zijkant van Nelson. We hebben ons niet laten ontmoedigen en zijn naar boven gegaan. Toch nog redelijk steile klim, het duurde zo'n twintig minuten voordat we boven waren met hellingen van zo'n 15% tot aan de top. Maar boven had je dan ook een fantastisch uitzicht over Nelson met precies op de top een plaquette met de GPS coördinaten met een kunstwerk wat het centrum van Nieuw Zeeland symboliseerde. Bij nader onderzoek via Google bleek er nog een ander centrum te zijn, zo zie je maar geloof niet alles wat je leest.
Nelson verlaten en verder de weg gevolgd naar Picton, een bochtige maar mooie kust weg richting het fjord (Queen Charlotte Sound) waar de ferry vertrekt naar Wellington.
Picton heeft een gezellige Waterfront, lijkt een beetje op Monaco, mooie jachten, terrasjes, palmbomen, ingesloten door bergen, leuk om de middag door te brengen.

19-02-2015 De dag van de overtocht. Om 9:45 am melden we ons bij de ferry. Mijn boeking klopte maar Hans zijn boeking was niet te vinden. Ondanks al het papierwerk wat we bij ons hadden konden we de mevrouw niet overtuigen dat we twee boekingen hadden. Na wat heen en weer gepraat werd op Nia haar achternaam gezocht, en ja hoor de boeking was onder haar naam in het systeem gezet. We hebben nog ruim anderhalf uur moeten wachten voordat we konden inschepen. We moesten in het schip een bocht draaien om er weer makkelijk uit te kunnen komen. De zeereis was mooi, de fjord was prachtig. Het nadeel was alleen dat je op het voordek uit je hemd waaide. De wind was zo sterk dat je amper kon blijven staan. Menig zonnebril werd van het hoofd geblazen en verdween over de railing of viel in stukken op het dek. Na drie en een half uur op de boot meerden we af in Wellington. Hier zijn we direct naar een camping gereden en in de middag met de lokale bus de stad bezocht. Een leuke rit met de bus, je ziet meteen de bezienswaardigheden, zoals het regering gebouw, het haven kwartier, en de winkelstraten. Ons kaartje was goed voor een retour naar het Te Papa museum. Een mooi modern museum welke verschillende tentoonstellingen herbergt. Wij wilden graag de tentoonstelling over de oorspronkelijke Maori inwoners zien. Daarnaast was er nog een tentoonstelling over de 75 jaar oude Nieuw Zeelands vliegtuig maatschappij. Dit is een geheel gratis museum en je kunt er de hele dag zoet brengen. Aan het eind van de middag hebben we in een Japans restaurant Teppanyaki genuttigd en zijn weer op de bus terug naar de camping gegaan. Drie reden om de volgende dag weer te verrekken:
1. Onaardige mensen aan de balie
2. Een grote parkeer plaatst op asfalt met weinig tussenruimte tussen de campers, geen plek om te zitten, 1 wc voor meer dan 40 gasten.
3. De prijzen werden verdubbeld wegens de cricket match

20-02-2015. Weer om 09:00 uur in de auto en op weg naar Levin en verder naar Ohakune. Maar voordat we in Levin aankwamen hebben we nog een bezoek gebracht aan het natuurpark midden in Wellington, Zealandia Sanctuary. Het is een immens terrein van 225 hectare. Dit terrein is volledig omheind zodat er geen beesten die niet in Nieuw Zeeland thuis horen het natuurlijk evenwicht kunnen verstoren. Het is een prachtig park we hebben er uren doorgebracht. Veel vogeltjes gezien en mooie bossen om in te wandelen. Omdat we hier toch wel veel tijd hebben doorgebracht zijn we niet verder gekomen dan Levin op weg naar het Nationaal Tongariro park (het park met de vulkanen)


21-02-2015 Op naar het Tongariro park. We stallen onze camper in Ohakune om vanuit hier het Nationale park te bezoeken. Het was al te laat om dit te doen en hebben een wandelingetje in het dorp gemaakt. Hier kwamen we de eerste echte regen tegen. Het dorp had niet veel om het lijf dus maar weer terug naar de camper. Na wat informatie te hebben ingewonnen over het Nationale park hebben we besloten om de volgende dag toch maar dichter naar de vulkanen te rijden.

22-02-2015. Vandaag rijden we naar het Nationale Park Tongariro met de vulkanen. We rijden direct naar het einde van de weg. Hier zijn ski liften gebouwd om de vulkaan op te gaan. Het is een heus ski centrum, al ziet het er treurig uit als je alleen maar zwarte lava stenen om je heen ziet, geen enkele struik of boom groeit hier.
Met twee ski liften naar 2020 meter. Hier een prachtig uitzicht over het Park. We genieten in de zon zonder enige bewolking van een kop koffie op het hoogst gelegen restaurant in Nieuw Zeeland.
Er is een track van zo'n anderhalf uur naar de top van de berg, maar deze track is voor ons niet weggelegd. We zien mensen klauteren en weg glijden, op de billen naar beneden komen. We besluiten weer met de skilift naar beneden te gaan. Eerst hadden we nog naar beneden willen lopen, maar ook dit pad zag er van boven af niet uitnodigend uit.
Beneden is een visitors centrum. In dit centrum werden we keurig voorgelicht over de beschikbare wandel routes met de moeilijkheid graad en de duur ervan. Omdat het al middag was hebben we voor een 3 uur durende wandeling (roundtrip) naar een waterval gekozen. De heenweg was totaal verschillend van de terugweg. De heen weg voerde ons voornamelijk door het bos met een riviertje meanderend naast ons pad. Het was de moeite waard van het klimmen en dalen om de waterval te zien.
De laatste 58 treden naar de top van de waterval deden AnnaMarie de das om, dit was iets teveel, maar toch doorgezett en gehaald, petje af.
De terug weg ging over grote open vlaktes. Langs deze weg aan schouwden we prachtige vergezichten van de verschillende vulkanen.
Voldaan maar toch wel moe hebben we de campers vlak bij op een camping kunnen parkeren en eten klaar gemaakt, dit keer een sirloin steak, aardappelen, verse doperwten met verse wortels en een suiker meloen toe, glaasje wijn. De dag kon niet meer stuk

23-02-2015 Gisteren was het een mooie tocht dus besloten we vandaag om wat verder te gaan. Op drie uur lopen van onze camper zijn twee krater meren die volgens iedereen de moeite waard moeten zijn om er zes uur voor te lopen.
We hebben dat dan ook gedaan. Het eerste uur van onze tocht was gelijk aan de terugweg van gisteren. Daarna nog twee uur over drie bergkammen om uiteindelijk bij het Lower Tama Lake op 1318 meter te eindigen. Ik moet zeggen het is een prachtige wandeling, het vulkaan landschap is heel bijzonder. Geen enkele boom, veel struiken en heel veel soorten mossen. Het meer was niet meer dan een gewoon krater meer, blauw van kleur. We konden er niet heen want het lag zo'n 90 meter lager vanwaar wij ons bevonden.
Er is nog een meer wat de moeite waard zou zijn om te bezichtigen, het Upper Tama Lake. Dit meer is te zien vanaf een hoogte van 1424 meter. Dit was dus nog eens 106 meter klimmen maar dan zonder pad de berg over, met als suggestie volg de paaltjes. Hans en ik zijn halverwege de berg gekomen en hebben het verder opgegeven. Het was voor ons te stijl met veel los gravel, waardoor we regelmatig uitgleden. We wilden het risico niet nemen en zijn terug gelopen naar Nia die op een bankje op ons zat te wachten. Vanaf deze plek konden we de “Mount Doom” zien uit de film Lord of the Rings. Hier lag Frodo in met zijn onzichtbare mantel naar de ingang van Modor te kijken. De terug weg was gelijk aan de heenweg. Hoe verder de dag vorderde hoe meer mensen we tegen kwamen. Het is toch wel leuk om mensen te kijken en te spreken. Zo kom je doorgewinterde langeafstand lopers tegen die geheel bepakt een vierdaagse tocht ondernemen en je komt mensen in witte broeken, zondagse schoenen met hoedjes, die een dagje uit zijn, en vragen is het eindpunt de moeite van het lopen waard, en hoe ver is het dan nog.
Wat me erg opvalt is dat de Nieuw Zeelands overheid er alles aan doet om deze paden door de bergen begaanbaar te maken en te houden. Het zijn prachtige paden. We maakten al het grapje, nu over twintig jaar kunnen we hier nog steeds met onze rollator lopen, zo mooi zijn de paden aangelegd.
Na zes uur berg op, berg af, dal in, dal uit was ik er wel klaar mee. Toch wel vermoeit om 16,4 km in zes uur af te leggen in de bergen. Maar voldaan terug, een lekker ijsje, even drie kwartier op bed, warme douche een corona biertje met chips. Het eten in de camper was op dus waren we genoodzaakt om uiteten te gaan, nu voor ons geen straf. Vlak bij een eenvoudig doch voedzaam restaurant waar we gewoon heerlijk hebben gegeten. In de camper een kop koffie gedronken. Het is nu tien uur en ik ga na deze mooie dag voor de verandering maar weer eens naar bed. Morgen staat de “Hidden Valley” op het programma. Dat is zo'n 135 km van hier, dus weer in de camper op naar de volgende belevenis.

24-02-2015 "Hidden Valley" staat vandaag op het programma op advies van Jan en Joke van Markus. Rond twaalf uur komen we aan bij de "Orakei Korako Geothermal" attractie. Waarschijnlijk heet het hidden valley omdat je er niet zomaar kan komen, je moet een rivier over waar geen brug is. De lokale mensen exploiteren een boot verbinding. Het blijkt “private property” te zijn. We stappen in de boot en een zeer ervaren bootsman brengt ons naar de overkant. Hij zal het kunstje van heen en weer varen al zo vaak hebben vertoont hebben dat het aanlanden op de stijger al een belevenis is. Het gaat hem zo makkelijk af, doet alles zelf, aanleggen, vastleggen, de deur openen en weer wegvaren zonder uit zijn stoel te komen. Het gevolg hiervan is waarschijnlijk dat hij nu 130 kg weegt. We stappen aan wal en zijn meteen onder de indruk van dit bijzondere landschap. Hier zijn het jaar 131 voor christus grote vulkanische krachten tekeer gegaan wat resulteerde in een indrukwekkend landschap van modder bronnen, geisers, en prachtig gesteenten bedekt met algen die onder warme omstandigheden van rond de zestig graden Celsius kunnen gedijen. De algen zijn erg kleurrijk wat goed afsteekt tegen de witte ondergrond. De witte ondergrond is siliciumdioxide ofwel silica. De terrassen hier worden dan ook de "silica terraces" genoemd. Dit zijn witte kristallen, hier likt het op vulkanisch glas van basaltachtige samenstelling. We genieten ongeveer twee uur van dit natuurschoon. Voordat we op de boot stappen gaan we zitten bij de “Diamond geyser”. Het bordje verteld dat deze geiser wel acht meter hoog kan spuiten en doet dat zo om de twee a drie uur, of helemaal niet. Nu wij hebben gewacht, de mensen die voor bij kwamen vroegen er zelfs naar. Maar helaas de geiser kwam niet tot leven. We werden met dezelfde precisie van de bootsman als op de heenweg weer terug gebracht.
In de camper en terug naar Tapau. Hier een KIWI camping opgezocht en boodschappen gedaan bij discount counter. Vanavond “chicken tonight” met rijst en sla gegeten. Tijdens de afwas zijn AnnaMarie en Nia in een aanwezig thermische spa gaan zitten. Hans en ik zijn met “NU.nl” en een glaasje whisky aan de camping tafel gaan zitten tot het donker werd en de muggen bezit van ons namen. Ieder naar zijn eigen camper en de een naar bed en de ander aan dit bericht. Morgen gaan we richting Rotorua, onderweg zullen we nog een paar bezienswaardigheden bezoeken.

Wat leuk om al jullie reacties te lezen. Het is een genoegen om naar te kijken. Als ik de reacties zie krijg ik het gevoel dat ik het niet alleen voor mezelf doe maar dat een ander er ook van kan genieten. Ik had zeker niet verwacht dat deze blog al meer dan 500 keer is gelezen. Ik mag me nu wel een blogger noemen, ook al is dit mijn eerste blog. Ik zou zeggen geniet samen met mij van onze droom reis. Ik kan jullie al verklappen dat het na een paar dagen al een succes was.