Reisverslag_5 Nieuw Zeeland

13-02-2015 Naar de Fox Glacier hiken. Op tijd op want we moesten ruim een half uur van Franz Josef via de kronkelige kustweg terug naar Fox Glacier. In de bus naar het helikopter terrein en na allemaal op de weegschaal te hebben gestaan werd de groep van elf man (Taiwanees, Chinezen, Fransen en Nederlanders) in tweeën naar de gletsjer gevlogen. Deze was maar vijf minuten verder, maar met 80 km/uur ben je zo een eind weg in de lucht.
Op de gletsjer kregen ijzers met punten voor onder onze schoenen en konden we kiezen uit verschillende lengten nordic walking stokken, dit was beide echt nodig, zonder deze ijzers en stokken kon je niet vooruit komen op het super gladde ijs. We hebben geen stukje horizontaal ijs kunnen vinden. Het was ijsbergje op, ijsbergje af. Het eerste kwartier kwamen we al struikelend vooruit, ik dacht als ik dit drie uur moet volhouden dan wordt het knap afzien. Maar na mate de tijd verstreek begonnen we ons makkelijker over de gletsjer te bewegen, al was het wel goed uitkijken waar je de voeten neerzet. We hebben zo drie uur op de gletsjer doorgebracht. Hans en Nia zijn nog met een touw omhoog geklommen om vervolgens op de buik door een ijs gat in de gletsjer te worden getrokken, drijfnat , maar een ervaring rijker kwamen ze weer terug. Een Chinese jongen (ronde de twintig) heeft het ook geprobeerd maar kwam niet ver, heeft het gat nooit gehaald, ook niet met vereende krachten. Pa al duwend en de gids trekkend aan het touw, het wilde niet lukken. Het was een prachtige tocht, deze Fox gletsjer komt aan het begin met een snelheid van vier tot vijf meter per dag naar beneden zetten. In het onderste gedeelte is dat terug gebracht naar nog een meter per dag, de gletsjer wordt daarom ook wel de ijs rivier genoemd. In een poep en een zucht waren we met de heli weer terug in Fox Glacier. Hier hebben we de lunch gebruikt en zijn weer terug gereden naar de camping in Franz Josef Glacier. Een prachtige, inspannende en spannende dag was weer teneinde.

14_02-2015 Het is weer tijd om verderop te kijken. Het doel vandaag zijn de beroemde Pan Cake rotsen en een wandeling langs een rivier, van harte aanbevolen door Rene en Leonie. Onze reis verloopt voorspoedig langs een prachtig kustweg (highway 6) vol met bochten, hoogte verschillen, enkel baan bruggetjes met aardige diepten, haarspeld bochten en weg op brekingen, meer kenmerken van deze weg kan ik niet bedenken. Het is de moeite waard, een prachtige weg, langzaam maar zeker begin ik van mijn hoogte vrees af te raken en kar ik met een gemiddelde van zo'n 40 km/uur over dit soort wegen. Ik moet wel zeggen dat ik regelmatig aan de kant ga om een staart van auto's (personenwagens en vrachtwagens) te laten passeren. Een vrolijk geclaxonneer valt mij ten deel. Een gemiddelde van 40 km/uur met een motorhome van Mercedes is hard genoeg, vaak rijd ik plankgas de berg op. Dit zegt niets over mijn rijvaardigheid maar alles over de kwaliteit van de auto waar ik in rijd. Bij de pan cakes is een prachtig park in de bestaande natuur aangelegd. In twintig minuten kun je er door heen lopen en alle vergezichten bewonderen. De pan cakes zijn gelaagde rotsen. Het lijken net allemaal pannenkoeken op elkaar gestapeld. Rond twee uur in de middag was het afgaand tij, de ingesloten poelen waren niet spectaculair, maar de rotsen voor de kust daarentegen waren indrukwekkend, we hebben met veel genoegen naar dit natuur wonder staan kijken. We besloten om bij hoog tij en zonsondergang terug te komen.
Rond negen uur 's avonds zijn we terug gegaan en nu waren er ook genoeg mensen om de zonsondergang mee te maken. Verschillende professionele fotografen met al hun nodige apparatuur stonden naast elkaar opgesteld om de zonsondergang met de daarbij horende schaduwen partijen op de plaat vast te leggen. Een fotograaf had zelfs een drone met camera bij zich, die hij boven de poelen liet vliegen om het geweld van de golven vast te leggen. Een futuristisch gezicht zo'n drone met verschillende kleuren LED's door de lucht te zien vliegen.
Tussen onze twee bezoeken in hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs een rivier. Het pad liep door de regenbossen heen, veel palmen en varens stonden langs de kant van het pad. Ook hier natuurlijk weer naar boven en naar beneden. Dit ging zo twee uur door met mooie doorkijkjes naar de overkant en naar de rivier. Het was een drie en half uur rondwandeling, maar wij zijn halverwege omgedraaid omdat we nog naar de pan cakes wilde.

15-02-2015 Opnieuw in de auto, maar nu richting het Abel Tasman Nationale park (Abel Tasman is een Nederlander uit Groningen, die als eerste Europeaan hier voet aan wal heeft gezet). We verlaten de west kust steken het zuidereiland over naar de oostkust. Na een lange rit met als tussen stop een bezoek aan een zeehonden kolonie. Ook hier heeft de Nieuw Zeelandse regering er weer alles aangedaan om het de toerist zo gemakkelijk mogelijk te maken om deze kolonie te zien. Een prachtig pad in de berg aangelegd met de nodige uitspanningen om de kust beter te kunnen bekijken. We zien dan ook de zeehonden in het wild, maar voor mij geldt, ga naar Harderwijk, dan zie je ze veel beter.
Na zes uur rijden over de Nieuw Zeelandse bochtige wegen komen we aan in Matueka. Dit plaatsje ligt 13 km voor het Abel Tasman Nationale park. We zetten de camper neer, eten en vallen redelijk vroeg in slaap. Zes uur rijden met zo'n kar vergt toch de nodige krachten. We hebben dan ook besloten om morgen een rustdag te houden.

16-02-2015. Voor AnnaMarie en mij is het een rustdag en blijven in de zon op de camping. Hans en Nia pakken de auto en gaan naar Kaiteriteri om drie uur op zee in een kajak door te brengen. Ze huren een twee persoon kajak en gaan samen met anderen en een gids te water. Ze peddelen naar “Split Apple Rock” en weer terug. Split Apple Rock is een granieten rots in de vorm van een appel. De appel is in tweeën gespleten. De legende verteld dat er twee Maori goden vochten om een dit stuk rots. Omdat het goden waren, waren ze even sterk en hebben ze met hun goddelijke kracht de rots precies in tweeën geslagen.
Na hun water avontuur zijn we het stadje ingewandeld en hebben we bij een Indiër het diner gebruikt. Voor ons was de rustdag het aanbidden van de zon en niets doen. Dat is ons prima gelukt. De volgende dag staat er een boottrip en alweer een drie uur durende wandeling op het programma in het Abel Tasman Nationaal Park.

17-02-2015. Weer vroeg op want de boot vertrekt om negen uur. We hebben een Seashuttle boot besproken. Deze boot laat ons de hele kustlijn van het Nationale park zien. Op verschillende punten langs de kust kunnen mensen worden afgezet of opgehaald. Er zijn veel mooie baaien met prachtige stranden langs deze kust. We varen eerst naar het eind van het park waar Toitaranui ligt. Hier draait de boot om en vaart weer terug via Awarda, Tonga Quarry naar Medlands Beach. Hier stappen we van boord en beginnen onze wandeltocht van drie uur naar Anchorage. We starten op zee nivo en bereiken een maximale hoogte van 214 meter. Ook hier is het soms weer afzien om omhoog te komen. Het is een druk belopen wandelpad. Veel backpackers komen we tegen en moeten regelmatig aan de zijkant wachten om elkaar de gelegenheid te geven te passeren. Het pad is eigenlijk maar geschikt om achterelkaar te lopen. Tot mijn verrassing komen we ook een lange hangbrug tegen waar je maximaal met vijf personen tegelijk overheen mag lopen. Voor mij een nieuwe belevenis, nog nooit over een slingerende hangbrug gelopen. Ik vond het niet erg leuk maar om de aan de andere kant te komen was er geen alternatief. Durfde zelfs in het midden nog een foto te maken. Maar zoals verwacht gebeurde er niets, de brug bleef heel en niemand stortte naar beneden. Toen ik daar zo liep schoten al die beelden van de Indiana Jones films door mijn gedachte. Piet slingerend aan een houten latje aan zo'n brug die aan een kant los liet. Maar niets van dit al, gewoon een sterke brug en zonder problemen naar de overkant.
Op verschillende hoogten hadden we mooi uitzicht over de baaien. Het zijn mooi plaatjes, het leken wel de welbekende Bounty stranden uit de tropen. Onderweg hebben we ook nog een stuk over de drooggevallen zee gelopen. Men zegt dat er een nivo verschil van 5 meter tussen eb en vloed is. Nog een heuvel over en we bereiken ons einddoel Anchorage. We waren veel te vroeg om op de boot te stappen. Dus kleren uit, badpak aan en het water in. Op de boot hadden ze ons verzekerd van een water temperatuur van 21 graden Celsius. Nu toen we er in lagen hadden we meer het idee van 21 graden Fahrenheit, zo koud voelde het aan. Na tien minuten vonden we het welletjes. Afdrogen, omkleden, kleren aan en wachten op de bootshuttle. We werden met grote snelheid (catamaran met twee straal motoren) weer terug gebracht naar Kaiteriteri.
En zo volgt de ene mooie dag de andere op. We zijn lekker rozig, het is nu bijna 23:00 uur en als ik om mijn heen kijk is de camping in volle rust. Ik kruip er ook in, morgen weer een reisdag naar Picton om donderdag over varen naar het Noorder eiland.