Vervolg_2 Nieuw Zeeland

Vandaag 06 februari, is dan de dag waar Nia zolang naar heeft uitgekeken, zelfs een hele roman over de “Doudful Sound” gelezen. We staan vroeg op want de bus staat om half acht al voor ons klaar om naar de boot te worden gebracht. Het was vannacht koud, de temperatuur zakte rond de 3 graden Celsius. De beheerster van de camping wachtte ons op om ons naar de bus te begeleiden. Hier begon ik als echte Hollander te klagen over het weer. We zijn tenslotte de winter in Nederland ontvlucht om hier de zomer op te zoeken. Mijn klacht over de koude nacht werd beantwoord met een spreekwoord dat er ongeveer op komt dat ik een watje was en beter naar huis kon gaan. Hier in Nieuw Zeeland wordt zelfs een miezerige regenachtig dag nog als een zonnige dag gekwalificeerd. Met deze mededeling in de zak stapte we op de bus. De bus zat al vol met mensen volledig aangekleed met handschoenen, mutsen, regenbroeken en waterdichte bergschoenen aan. Ik dacht, mijn hemel, gaan we toch naar de zuidpool, het is tenslotte niet ver van hier. De boot vertrok op tijd met zo'n honderd man aan boord. Later bleek het om drie touroperators te gaan. Met zijn allen staken we het meer over naar de opstapplaats voor de bus die ons over de bergpas zou brengen en weer naar zee niveau. Hier werden de maatschappijen gesplitst in twee die met een luxe touring bus gingen en wij met een man of twintig bleven achter. Ons busje komt zo werd ons verteld. En ja hoor daar kwam een bus uit de jaren zestig aan met een vrouw achter het stuur, zij legde ook de boot aan en was onze chauffeuse en gids voor de hele dag, soort manusje van alles.
Voordat we wegreden kregen we nog een veiligheid instructie in de trant van: “ in the very unlikely event that we crash down hill, that window is the emergency exit, you can fight who is going first through the roof and the last one is this door just next to me, just flip the switch and kick the door open”. Ik was niet meteen geheel gerustgesteld want ze begon ook nog over de lange bochtige gravelweg met verschillende stijgings percentages, als we daar niet van hielden moesten we maar met ons hoofd tussen de knieën gaan zitten en huilen, want stijgingen van zo'n 20% waren geen uitzondering.
Op de summit van de berg (ook wel de pas genoemd) zijn we uitgestapt om prachtige foto's te schieten van de Doudful Sound zo'n 200 meter beneden ons. Het was wel bewolkt maar dat gaf iets mysteries.
We reden verder met de kreet: “ what has been gone up must go down again”. Na een flinke afdaling bereikte we veilig de aanlegplaats van de boot. Een kleine maar gezellige boot lag voor ons klaar. Normaal geschikt voor 45 man, nu bevolkt met zijn twintigen. We konden naast de kapitein staan, die hele verhalen vertelde over wat ons allemaal te wachten stond. Het was gewoon heel gezellig op de boot. Het regende echter weer eens ijswater. In gesprek met onze gids liet ik wederom mijn frustratie over het weer vallen. Nu werd ik wel heel direct op mijn nummer gezet met de uitlating: “you sucker” . Je denkt weleens een ezel stoot zich geen twee ik aan dezelfde steen, maar deze ezel deed dat wel. Voorlopig hoor je mij niet meer over het weer in Nieuw Zeeland. Ook niet als er vier seizoenen op een dag voorbij komen.
De boottocht was prachtig, een schitterend fjord met vele zijarmen. Bergen laten vele watervallen over grote hoogte naar beneden kletteren. Toppen van de bergen dik in de sneeuw, hellingen bekleed met mos, struiken, varens en bomen. Een heel gevarieerd palet van groene kleuren gleed aan onze boot voorbij. We zijn tot aan de monding van de fjord gevaren. In de monding van de fjord lagen nog enkele zeehonden op een rost. Op de terugweg zijn we een van de zijarmen ingevaren op zoek naar dolfijnen. En ja hoor, we hebben er drie gezien. Motoren uit allen volledig stil, hebben we ze horen en zien snuiven als ze weer boven water kwamen, volgens ons waren het drie tuimelaars.

Tijdens de terugweg was er wat tijd over om de water uitlaat tunnel van de elektriciteit centrale te bekijken.
Deze uitlaat verwerkt 500.000 m3/sec aan water als de centrale op volle kracht werkt. Helaas voor ons was de centrale in onderhoud en waren er geen bezichtigingen mogelijk. Heel jammer want volgens de maquette moet het een indrukwekkend bouwsel zijn. Loodrecht onder het meer, op 166 meter diepte, is een generator hal in de berg uitgehouwen, waar zeven turbine eenheden zijn opgesteld. Voor het personeel loopt er een twee en halve kilometer tunnel naar deze turbine hal. Google maar op Manapouri Centrale. Vervolgens moesten we nu de 20% helling omhoog, de bus had er veel moeite mee, nadat onze chauffeuse een schakel fout maakte, reden we achteruit, gauw de handrem erop en in de lage gearing weer vooruit zien te komen. Het lukte, maar vraag me niet hoe. De chauffeuse bloosde van inspanning, schrik of schaamte, we zullen het nooit weten welke van de drie het is geweest.

Dezelfde weg terug over het meer en met de bus weer afgezet op de camping. Dit is echt een prachtige camping. Het sanitair is nog mooier dan we thuis hebben. Je hebt een complete badkamer voor jezelf, wastafel, toilet en douche alles volgens de laatste standaard, prachtig. De keuken is ruim en met voldoende kookplaten en afwas plaatsen. In de eetkamer staat een houtkachel heerlijk te ronken en is de sfeer gemoedelijk onder de gasten. De tv kamer is niet bezet maar ziet er gezellig uit. Morgen is een rust dag en gaan we zonnen, factor 50 insmeren en genieten van de warme weldadigheid van de zon. Dit is ons voornemen, morgenavond hoor je of het gelukt is.